Veel hoogsensitieve mensen vinden het lastig om hun gevoeligheid als kracht te zien. Daarom wil ik graag iets delen uit een sessie met een (hoogsensitieve) client.

Als tiener was zij alleen met haar broer thuis. Haar ouders onbereikbaar. Hij werd ziek. Steeds zieker. Zelfs zo ziek dat hij een warm bad nodig had om verlichting te vinden. Ze vertrouwde het niet en belde de huisartsenpost. Die namen het niet serieus en wimpelden haar af. Ondertussen voelde haar broer zich steeds slechter. Even later belde ze erg ongerust nog een keer. Ze kreeg nu de waarschuwing dat ze niet nog een keer moest bellen. Het was een heersende griep en het zou overgaan.

Intuïtief voelde ze aan dat het niet goed zat. Ze beschreef hoe haar hele lijf schreeuwde dat er echt iets mis was. Geen aanstellerij of angst. Een volwassen inzicht. Haarscherp. En waar. Zelfs op deze jonge leeftijd en met een verbod van een autoriteit bedacht ze zich: het is een telefooncentrale. Misschien krijg ik iemand anders aan de lijn. En dat gebeurde. Deze telefonist hoorde het verhaal aan en stuurde meteen een huisarts naar haar huis.

Het bleek een hersenvliesontsteking te zijn en ze waren er maar net op tijd bij. Het had geen uren langer moeten duren, of de kans dat hij het had overleefd was erg klein geweest.

Dit bericht is niet bedoeld om de hulpverleners in een kwaad daglicht te stellen. Ik begrijp hoe het kan gaan. Het is mensenwerk. Het is inschatten. De reden dat ik dit verhaal deel is omdat ik het een prachtig en sterk voorbeeld vind van de kracht van (hoog)sensitiviteit.

De 20% hoogsensitieve mensen in de maatschappij hebben echt een toegevoegde waarde. Mits we hen daar de ruimte voor geven, want helaas heeft niet iedereen de durf om er zo trouw aan te zijn als deze client.