Al tijdens het intakegesprek had deze cliënt de oorzaak van alle onrust en stress te pakken. Ze had contact gezocht omdat ze aanvoelde dat er snel iets moest veranderen om te voorkomen dat ze zeer binnenkort zou uitvallen op haar werk.

“Er zit continu spanning in mijn lijf. Mijn schouders zitten vast, ik kan niks meer hebben en ik ben als de dood om iets verkeerd te doen. Deze week ben ik in huilen uitgebarsten.”

Ze heeft helder wat haar valkuilen zijn. Jaren van verschillende soorten therapie hebben in die zin hun vruchten afgeworpen. “Maar ik kan niks met die kennis. Ik blijf onrust en stress houden. Ik ben op.”

Samen doen we een oefening om eerst even rustig te worden. Om even uit de angstige gedachten te komen. Ze zakt in haar lijf. Haar ademhaling wordt rustig en het lukt weer om naar haar buik te ademen. Ze voelt haar voeten op de grond. Stevigheid. Haar schouders zakken weer een beetje. Bij iedere uitademing ontspant ze meer. Ze ervaart VEILIGHEID. Er is even geen “gevaar”.

Dan vraag ik: “Kun je visualiseren dat je nu op kantoor bent, tussen je collega’s. Op jouw werkplek.”

Meteen komt de schrik terug, ze bevriest. Spanning en snelle ademhaling. Dan komen de tranen.

Ik vraag haar om rustig en diep te blijven ademen. En herinner haar eraan dat er niets is veranderd. Ze is nog steeds in Maarn, op dezelfde bank. Waar ze zojuist nog veiligheid kon voelen. En dat de gedachte aan iets spannends deze stress-reactie veroorzaakt.

Ik begeleid haar weer naar haar gevoel van veiligheid. Langzaam lukt het haar om weer te ontspannen. Om weer terug te keren naar het NU. Dan opent ze haar ogen. Even is ze stil. Grote verbaasde ogen kijken me aan.

“Dank je.”

We zijn begonnen met een mooi proces.